Atopowe zapalenie skóry – czym jest? AZS, czyli atopowe zapalenie skóry, to przewlekła choroba skóry o charakterze zapalnym, która nie jest zakaźna, jednak niewątpliwie należy do bardzo uciążliwych. Pojawiać może się już u najmłodszych pacjentów – nie jest rzadkością chociażby atopowe zapalenie skóry u niemowląt i dzieci. Zgodnie ze standardami wykonywania testów przed badaniem należy „odstawić” na okres 7-10 dni. glikokortykosteroidy, jeżeli podawane są w dawkach >10 mg/dobę (w przeliczeniu na prednizolon), preparaty do stosowania miejscowego zawierające glikokortykosteroidy, inhibitory kalcyneuryny, leki znieczulające (jeżeli są stosowany w Klotrymazol z kolei może wywołać zmiany przypominające alergiczne kontaktowe zapalenie skóry, takie jak pokrzywkę, obrzęk, suchość skóry czy pojawienie się pęcherzyków skórnych. Ostatnia z substancji czynnych leku Triderm, gentamycyna , najczęściej powoduje jedynie łagodne podrażnienie skóry, które nie wymaga przerwania Dermatolog przepisał mi antybiotyk doustnie dalacin C 3x dziennie przez 10 dni i maść Fucidin Triderm, fucidin rano, triderm na noc także przez 10 dni. Wyczytałem jednak, ze triderm to maść sterydowa i nie należy jej używać na twarz. Pytanie brzmi, dostosować się do zaleceń lekarza czy stosować sam fucidin z dalacinem? . Zapalenie atopowe skóry jest chorobą trudną do okiełznania. To przewlekła choroba skóry, która ma okresy remisji i zaostrzeń. Tylko dobrze dobrana terapia i pielęgnacja umożliwiają przedłużenie czasu remisji AZS. Jaką role w leczeniu choroby odgrywają sterydy? Atopowe zapalenie skóry – co to za choroba? Atopowe zapalenie skóry (w skrócie: AZS) to nawrotowa choroba zapalna skóry. Układ immunologiczny chorych na AZS w kontakcie z alergenami wytwarza zbyt dużą ilość przeciwciał IgE. W efekcie skóra chorego zostaje podrażniona. Pojawiają się objawy takie jak: zaczerwienienie i suchość skóry, łuszczenie, świąd, mikrouszkodzenia skóry i infekcje bakteryjne, grzybicze i wirusowe. W zaawansowanych stadiach choroby może pojawiać się także grudki, pęcherzyki, rybia łuska, rumienie, łupież biały, fałd szyjny i wiele innych. AZS pojawia się już w dzieciństwie. Choruje na nie 45 proc. niemowlaków do 6 miesiąca życia. Z każdym rokiem życia chorych przybywa i tak dzieci do 5 roku życia, które chorują na atopowe zapalenie skóry jest już 85 proc. Choroba rozwija się także w wieku dojrzewania, a także w wieku dorosłym – ok. 2-10 proc. dorosłych choruje na AZS. Jakie są przyczyny atopowego zapalenia skóry? Przede wszystkim należy podkreślić tutaj rolę genów. Badania dowodzą, że istnieje ponad 40 genów wskazujących na rozwój choroby. Dlatego też, jeśli rodzice chorują na AZS, istnieje duże ryzyko, że dziecko także będzie chore. Natomiast jeśli rodzice nie chorują na atopowe zapalenie skóry, to ryzyko zachorowania u dziecka waha się od 5 do 15 proc. Kolejnym czynnikiem mającym wpływ na rozwój choroby są czynniki środowiskowe. Należą do nich alergeny żywnościowe, kurz, roztocza, pyłki, sierść zwierząt, kosmetyki. Przyczyną powstawania choroby może być również stres. Leczenie AZS: czy pomocne będą sterydy? Aby umiejętnie okiełznać atopowe zapalenie skóry należy udać się do lekarza specjalisty. Dzięki temu zostanie dobrana odpowiednia i co najważniejsze skuteczna terapia, a także podane zostaną wszelkie zalecenia, co do pielęgnacji i życia z AZS. Czasami podejmowane jest leczenie sterydami. I tutaj nierzadko zaczyna się myślenie, czy to aby z pewnością bezpieczne? Obawy związane z zastosowaniem leków sterydowych są nierzadko bezpodstawne. Specjalista, który zdecyduje się na zapisanie tych środków działa dla dobra pacjenta i doskonale wie, jak powinna przebiegać terapia, aby pomogła, a nie zaszkodziła choremu. W czasie leczenia stosowane są najczęściej kortykosterydy i glikokortykosteroidy. Kortykosterydy to leki, które hamują reakcje alergiczne i stany zapalne. Dzięki nim zmniejszają się wszystkie objawy AZS – zaczerwienienie, świąd czy też pogrubienie skóry. Należy pamiętać, aby stosować je ściśle według zaleceń lekarza – zwłaszcza biorąc pod uwagę częstotliwość i okres zażywania. Skutki uboczne stosowania kortykosterydów widoczne są przy przewlekłym stosowaniu, dlatego też zalecana terapia zawsze trwa tylko określony, bezpieczny dla pacjenta czas. Najczęściej specjaliści zalecają stosowanie maści (kremów) kortykosterydowych. Jak je stosować? Kortykosterydy stosuje się punktowo, tylko na najbardziej zmienione miejsca na skórze. Najczęściej zalecane jest stosowanie naprzemienne z emolientami, np. 1 dzień steryd, kolejne 2 emolienty. Jednak ostatecznie wszystko zależy od terapii dobranej przez lekarza prowadzącego. Glikokortykosteroidy to leki stosowane również punktowo. Należą do najskuteczniejszych preparatów w leczeniu wielu chorób zapalnych skóry. Są podzielone na 7 (klasyfikacja amerykańska) lub 4 grupy (klasyfikacja europejska) skali natężenia działania. Najczęściej stosowane są do kilkudniowego leczenia. Jak je stosować? Stosuje się je miejscowo w tzw. połączeniu z tłustymi obojętnymi bazami. Dzięki temu nie dochodzi do skutków ubocznych i terapia jest bezpieczna dla pacjenta. Zobacz artykuły na temat skóry suchej Pielęgnacja twarzy – skóra wrażliwaPielęgnacja twarzy – matowienieOczyszczanie twarzy – najlepsze sposoby na pozbycie się niedoskonałości skóryW jaki sposób zapobiegać przebarwieniom?Jak usunąć przebarwienia?Przyczyny powstawania przebarwień i ich rodzajeSucha skóra czy odwodniona? 5 pewnych sygnałówJaki masz typ skóry? Dowiedz się, czy masz cerę suchą?AZS głowy: przyczyny, objawy, leczenieAtopowe zapalenie skóry u niemowląt. 4 rady dla rodzicówAtopowe zapalenie skóry (AZS) u dorosłych. Czy można je wyleczyć?Skóra atopowa u dzieci – jak ją pielęgnować?Czy z atopowego zapalenia skóry można wyrosnąć?Mieszkanie chorego na AZS. 7 rzeczy, o których musisz pamiętaćHigiena a AZS. 5 spraw, które trzeba mieć na uwadzeDekalog chorego na AZS. O tych 10 rzeczach musisz pamiętać!Marsz atopowy. Czy wiesz co to jest? Poznaj objawySterydy a atopowe zapalenie skóry. Czy to twój ratunek dla skóry?Domowe sposoby a AZS – czy są skuteczne?Atopowe zapalenie skóry: jak leczyć zakażenia?AZS – kiedy się pojawia, jak przebiega i jakie są przyczynyJak poradzić sobie z ASZ? Sposoby na swędzenieJakie czynniki zaostrzają AZS? Sprawdź, czego unikaćJak pielęgnować skórę atopową? 3 poradyJak żyć z AZS? – kosmetyki, które pomogą w chorobieMasz problemy ze skórą? Jeśli masz te 4 objawy, to może być AZSJak leczyć AZS? Poznaj 5 sposobówAtopowe zapalenie skóry – co to za choroba. Czy masz jej objawy?Jakie kosmetyki sprawdzą się dla cery suchej? 3 pomocnikówCera sucha a pory roku. Co możesz dla niej zrobić?Jak pielęgnować cerę suchą? 6 sposobów Każdy rodzic, którego dziecko zostało dotknięte AZS wie dokładnie, co mam na myśli. Przychodzi taki moment, w którym nie pozostaje nic innego, jak tylko zaakceptować wszystkie niewiadome. I prawdopodobnie nie ma w tym schorzeniu dwóch identycznych przypadków, ale wszystkie mają jeden wspólny mianownik: ciągłe poszukiwania przyczyny wystąpienia objawów i towarzysząca temu bezsilność w obliczu ich narastania. Atopowe zapalenie skóry „jest przewlekłą chorobą zapalną o nawrotowym charakterze. Cechuje się występowaniem świądu skóry o bardzo dużym nasileniu. Mechanizm jego powstawania nie jest do końca poznany” (źródło: Zaczyna się niewinną wysypką w określonych miejscach. Kończy się różnie: czasem wysiękiem na całym ciele, zanieczyszczoną wątrobą od działania maści sterydowych, łysymi plackami na głowie w wyniku wycieńczenia organizmu, śpiączką farmakologiczną w celu pozbawienia możliwości dalszego drapania się przez pacjenta. To są skrajne przypadki, jednak zdarzają się częściej niż powinny. Uwaga! Reklama do czytania Jak zrozumieć małe dziecko Poradnik pomagający w codziennej opiece Twojego dziecka O AZS można się bardzo wiele dowiedzieć z Internetu, gdzie można znaleźć publikacje przygotowane zarówno przez specjalistów, jak i przez pacjentów. Dużą grupą wsparcia są matki, które chętnie dzielą się swoją wiedzą na ten temat. Opiera się ona na praktyce i doświadczeniu zbieranym często przez miesiące, a nawet lata. Ich droga przez mękę jest czasem podobna, lecz często różna. Ja chciałabym zwrócić uwagę na charakterystyczny scenariusz działań rodzica, który poświęca cały swój czas i energię, by złagodzić narastające objawy u dziecka. Leczenie Zazwyczaj jako pierwszy bada sprawę pediatra, który kieruje do dermatologa dziecięcego. Ten szybko rozpoznaje schorzenie i często na dzień dobry bombarduje rodzica lekami oraz preparatami o charakterze pielęgnacyjnym. Należy pamiętać, że nie ma jednej i skutecznej metody leczenia dzieci z atopią. Preparatów jest mnóstwo o różnym składzie. Niemal każde dziecko musi znaleźć odpowiedni zestaw dedykowany tylko jego skórze i jej właściwościom. Zazwyczaj dermatolog nie pomaga. Objawy się nasilają, mimo zwiększonych dawek leków, maści sterydowych i protopików. Kolejnym specjalistą, do którego zwracają się rodzice dziecka dotkniętego atopowym zapaleniem skóry, jest alergolog. On widzi przyczynę w pożywieniu lub otoczeniu. Dzieci, które mają skłonność do atopowego zapalenia skóry mają obniżony próg odporności na zmiany środowiskowe zewnętrzne i wewnętrzne. Odpowiada za nie szeroko pojęta immunologia. Alergolog przepisuje leki przeciwhistaminowe lub kieruje na testy alergologiczne: panel pokarmowy oraz wziewny. Jednak testy mogą nie wykazać przyczyny. Alergolodzy zalecają więc najczęściej dietę eliminacyjną połączoną z oczyszczeniem mieszkania z dywanów, maskotek, kwiatków doniczkowych. Warto jeszcze przeczytać: Dieta i… reszta Z diety na początek wylatują: nabiał, cytrusy, owoce drobnopestkowe, następnie seler, pomidor, ryby, skorupiaki, wołowina, jajka, masło, wszelkie słodycze i wiele innych produktów, pozbawiając dziecko wielu wartości odżywczych oraz przede wszystkim dzieciństwa, bo dzieci, które żywią się ryżem, ziemniakami, królikiem, indykiem i wodą nie mogą chodzić do przedszkola. Nikt nie będzie im tam specjalnie gotować. A nawet jeśli rodzice wezmą na siebie ten obowiązek, to jak wytłumaczyć przedszkolakowi, że naleśniki z serem, które wszyscy jedzą, są dla niego szkodliwe, natomiast brązowa kasza gryczana z gotowanym królikiem jest super fajna i zdrowa? Nie mogą też uczęszczać do ulubionej „świątyni zabaw” z innych powodów: może uczulić je dywan, zabawki, kurz, inne dzieci, ich własny pot, woda przy myciu rąk. Przestają więc wychodzić z domu, kąpać się w wannie czy spotykać z przyjaciółmi, którzy mają zwierzaki. Rodzi się frustracja Objawy mimo leków i separacji nadal mogą się nasilać. Zdesperowani rodzice szukają najlepszych specjalistów, wybitne jednostki z dziedziny medycyny akademickiej polecane przez wszystkich dookoła. Potem, coraz bardziej zdesperowani szukają pomocy kierując się w stronę innych praktyk medycznych (medycyna chińska czy homeopatia), wydając fortunę na poszukiwanie prawdy o własnym dziecku. Narastająca frustracja i przekraczanie kolejnych granic absurdu w sposobach leczenia doprowadza często do poważniejszych problemów w domu. To wywołuje lawinę lęków: co będzie dalej? Frustracja na dobre gości już w domach i w sercach, a niespełniona potrzeba – potrzeba ZDROWEGO DZIECKA – rodzi agresję, nie tylko u dzieci, ale i ich rodziców, którzy od rana do wieczora „obsługują” swe pociechy. Bezskutecznie. A może psychosomatyka? A co jeśli rzekome uczulanie się na poszczególne alergeny nie jest przyczyną tylko skutkiem? Jeśli istnieje inna, nadrzędna przyczyna, która skutecznie osłabia immunologię naszych dzieci? Kto jest silniejszy niż nabiał, kurz, woda, otoczenie? Odpowiedź jest prosta: NASZA GŁOWA! W Polsce mało mówi się o tym, że przyczyną atopii może być psychika. Niewielu lekarzy bierze ją pod uwagę, nie uznając tym samym, że atopia jest chorobą psychosomatyczną. Uznanie tego wymaga spojrzenia na pacjenta całościowo, jako na całość, jeden, spójny organizm. W większości przypadków lekarze przepisują sterydy do smarowania i radzą poczekać aż schorzenie samo ustąpi. Kiedyś. Tylko nie wiadomo, kiedy. Dodatkowo należy zwrócić uwagę na temat tabu wśród polskiego środowiska medycznego, jakim są szczepienia. Już w pierwszej dobie życia układ immunologiczny naszych dzieci jest atakowany przez truciznę powszechnie zwaną „szczepionką”. Niektóre z nich chore są na AZS niemal od urodzenia. Jedyną ingerencją wówczas w ich układ odpornościowy jest obowiązkowo wykonywane szczepienie w szpitalu. Jednak na ten temat nie będę się wypowiadać, gdyż nie jestem lekarzem. Czekam cierpliwie, aż znajdzie się ktoś kompetentny, kto ponownie na forum rozpocznie temat związany z przeciwwskazaniami do szczepienia od razu po narodzinach. Przecież nie trzeba być naukowcem, by dostrzec zależność piętrzących się alergii pokarmowych od momentu pojawienia się obowiązkowych szczepień w Polsce. To są statystyczne dane, liczby, a one zawsze są obiektywne. Gdyby tylko czynniki pokarmowe miały decydujący głos w atopii, dzieci karmione sztucznym pokarmem (hipoalergicznym lub Nutramigenem) nie miałyby problemów ze skórą w pierwszych miesiącach życia. Dzieje się jednak inaczej. Psychosomatyka może tu mieć kluczowe znaczenie: ciężka adaptacja do nowego otoczenia, trauma porodu, depresja poporodowa u matki. Natomiast eliminując poszczególne elementy „normalnego” życia starszych dzieci narasta u nich poczucie lęku i zagrożenia, są nieszczęśliwe, uwięzione w domach, ciągle smarowane. Matki są zdesperowane, wyładowują złość na najbliższych. To doprowadza do błędnego koła: choroba rozwija się w obliczu narastających negatywnych emocji piętrzących się wokół niej. A czynników psychogennych u dzieci może być mnóstwo: nowe przedszkole, pojawienie się rodzeństwa, wszelkie formy buntu związane z poznawaniem swojej osobowości, rozwód rodziców, problemy z nauką. Pamiętajmy, że są to mechanizmy nieuświadomione, dzieją się poza ich świadomością. Atopia to często niemy krzyk dziecka o pomoc, którego inaczej wyrazić nie potrafi. Jeśli rodzice dostrzegą ten mechanizm i wezmą psychosomatykę pod uwagę, mają szansę pomóc swoim pociechom nie tylko w walce ze skórą, ale z dużo ważniejszym problemem, którego aktualnie doświadcza. Często rozpoznanie czynnika psychogennego, jego eliminacja lub rozpoczęcie pracy nad nim, daje natychmiastowe efekty. Atopia mija, nawet bezpowrotnie. Nie jest to jednak regułą. Uwaga! Reklama do czytania Życie seksualne rodziców Wasz związek jest dla dziecka modelem. Buduj autentyczną relację. Cud rodzicielstwa Rodzicielstwo to nasza życiowa misja. Słuchajmy dzieci! Tylko dobre książki dla dzieci i rodziców | Księgarnia Natuli Akceptacja Trzeba podkreślić, że właściwa dieta jest najlepszym przyjacielem nie tylko chorych dzieci, ale wszystkich dzieci. Należy stać na straży zdrowego żywienia i uwzględniać w diecie najważniejsze składniki pokarmowe, jakimi są zboża i warzywa, które w znaczący sposób wpływają na jakość ludzkiego życia. Właściwa, zrównoważona dieta w atopii nie przeszkadza – to nawyki żywieniowe innych dzieci (słodycze, fast foody, wysoko przetworzona żywność) utrudniają pracę w tym temacie. Drodzy Rodzice, w tej walce nie jesteście osamotnieni. Nie bójcie się korzystać z pomocy, gdy poczujecie, że bezsilność i frustracja zabierają Wam spokój. Zaprzestanie walki i akceptacja schorzenia daje już ogromne rezultaty. Wiele matek żyje tak od wielu lat: znają wszelkie przyczyny choroby ich dziecka, a objawy i tak występują. Znają doskonale zależności krzyżówek pokarmowych, wiedzą co i kiedy pyli w obrębie ich miejsca zamieszkania. Ale ich dzieci nadal trzeba smarować 4 razy dziennie. Jedzą inaczej i żyją inaczej. I mimo, że wylane przez nie łzy z powodu rozpaczy i bezsilności nie zawsze liczą się jako zwycięstwa, to każda z nich ma szansę znaleźć swoje rodzinne „wyspy szczęśliwe”. Foto Zgodnie ze swoją misją, Redakcja dokłada wszelkich starań, aby dostarczać rzetelne treści medyczne poparte najnowszą wiedzą naukową. Dodatkowe oznaczenie "Sprawdzona treść" wskazuje, że dany artykuł został zweryfikowany przez lekarza lub bezpośrednio przez niego napisany. Taka dwustopniowa weryfikacja: dziennikarz medyczny i lekarz pozwala nam na dostarczanie treści najwyższej jakości oraz zgodnych z aktualną wiedzą medyczną. Nasze zaangażowanie w tym zakresie zostało docenione przez Stowarzyszenie Dziennikarze dla Zdrowia, które nadało Redakcji honorowy tytuł Wielkiego Edukatora. Sprawdzona treść data publikacji: 14:54, data aktualizacji: 11:00 Konsultacja merytoryczna: Lek. Aleksandra Witkowska ten tekst przeczytasz w 3 minuty Momecutan w maści jest preparatem z grupy gilkokortykosteoridów dostępnych na receptę. Maść tę stosuje się w przypadkach stanów zapalnych skóry, takich jak atopowe zapalenie skóry czy łuszczyca. Substancją czynną maści Momecutan jest mometazon, czyli syntetyczny i fluoryzowany glikokortykosteroid. Jak prawidłowo stosować maść Momecutan i czy jej używanie może powodować skutki uboczne? Materiały producenta Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Momecutan - skład i działanie Momecutan - wskazania i przeciwwskazania Momecutan - sposób dawkowania Momecutan - możliwe działania niepożądane Momecutan - skład i działanie Momecutan to maść sterydowa, którą stosuje się w celu zniwelowania objawów stanów zapalnych skóry. Głównym składnikiem maści Momecutan jest mometazon, czyli syntetyczny glikokortykosteroid zalecany do stosowania miejscowego. Substancja czynna leku działa przeciwzapalnie, przeciwświądowo oraz immunosupresyjnie. Lek ten wykazuje także właściwości obkurczające naczynia krwionośne, dzięki czemu podczas stosowania nie wchłania się do krwi. Mometazon jest składnikiem, który często stanowi substancję czynną wielu maści sterydowych. Poza Momecutanem wchodzi w skład takich preparatów medycznych jak Edelan, Elitasone, Elocom, Ivoxel czy Ovixan. Momecutan - wskazania i przeciwwskazania Wskazaniem do zastosowania maści Momecutan jest leczenie różnorodnych chorób skóry, które reagują na działanie kortykosteroidów. Zazwyczaj maść Momecutan jest przepisywana pacjentom, którzy zmagają się z pokrzywką, wypryskiem, dermatozami, kontaktowym czy atopowym zapaleniem skóry, łuszczycą, toczniem rumieniowatym, liszajem pokrzywkowym, a także odczynem alergicznym po ukąszeniach owadów. Warto nadmienić, że Momecutan dostępny jest także w postaci kropli do nosa. Tego typu preparat jest wskazany w przypadkach leczenia objawów całorocznego lub sezonowego alergicznego nieżytu nosa. Momecutan, pomimo swojego szerokiego zastosowania i skuteczności, nie może być stosowany u wszystkich pacjentów, którzy zmagają się z chorobami skóry. Przeciwwskazaniem do zastosowania maści Momecutan jest nadwrażliwość na którykolwiek ze składników preparatu lub ogólnie na kortykosteroidy. Maści nie powinno się stosować w przypadku trądziku różowatego i pospolitego, przy zmianach zanikowych skóry, w zakażeniach bakteryjnych, wirusowych, pasożytniczych lub grzybiczych oraz przy gruźlicy, kiły czy odczynów poszczepiennych. Lek ten nie jest także wskazany w leczeniu dzieci poniżej 6. roku życia. Maści Momecutan nie powinno się stosować w obrębie powiek i oczu. Momecutan - sposób dawkowania Właściwe stosowanie i odpowiednią dawkę maści Momecutan określa lekarz. Zgodnie z zaleceniami z ulotki dołączonej do opakowania, maść Momecutan należy stosować raz na dobę. Cienką warstwę maści należy nałożyć na chorobowo zmienione miejsce. W przypadku maści Momecutan nierzadko potrzebna jest tzw. terapia tandemowa, która polega na tym, że raz na dobę nakłada się tę maść, a następnie po 12 godzinach nakłada się odpowiedni środek bez substancji aktywnej. Momecutan - możliwe działania niepożądane Stosowanie maści Momecutan, tak jak i w przypadku innych kortykosteroidów może powodować wystąpienie skutków ubocznych. Częstym skutkiem ubocznym jest uczucie kłucie i mrowienia w miejscu stosowania. Ponadto mogą się pojawić zakażenia skóry, czyraki, zapalenia mieszków włosowych, świąd, nadmierne owłosienie czy w przypadku częstego i długiego stosowania, zanik skóry. Przed użyciem zapoznaj się z ulotką, która zawiera wskazania, przeciwwskazania, dane dotyczące działań niepożądanych i dawkowanie oraz informacje dotyczące stosowania produktu leczniczego, bądź skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutą, gdyż każdy lek niewłaściwie stosowany zagraża Twojemu życiu lub zdrowiu. glikokortykosteroidy steroidy sterydy maść skóra Maść przeciwbólowa - działanie, wskazania, stosowanie, skuteczność i skutki uboczne Maści przeciwbólowe są stosowane od dawna, zarówno na receptę, jak i bez recepty. Maść przeciwbólowa może być dobrą opcją, jeśli chcemy uniknąć stosowania leków... Adrian Jurewicz Opryszczka na ustach - przyczyny, objawy, leczenie. Maści na opryszczkę Opryszczka na ustach, inaczej zwana „zimnem”, jest częstą infekcją wirusową. Są to małe, wypełnione płynem pęcherze na ustach i wokół nich. Te pęcherze są często... Adrian Jurewicz Maść propolisowa Propolis, czyli inaczej kit pszczeli, to lepka, ciemnożółta, żywiczna substancja, którą zawdzięczamy pszczołom. To one zbierają lepkie, żywiczne substancje z... Maść żywokostowa – naturalne remedium na bóle, obrzęki i stłuczenia Maść żywokostowa znalazła zastosowanie w łagodzeniu stanów napięcia mięśniowego, a także wspomagająco po przebytych urazach, odmrożeniach oraz oparzeniach.... Zdrowotne zastosowania maści konopnej Dawno już żaden składnik stosowany w medycynie naturalnej nie wywoływał takiego poruszenia. Konopie siewne, bo o nich mowa, coraz częściej pojawiają się jako... Aleksandra Miłosz Maść na odleżyny. Plastry na gojenie odleżyn Odleżyny pojawiają się u osób pozostających w jednej pozycji, leżącej lub siedzącej, przez dłuższy czas. Mogą to być głębokie rany objęte martwicą, które sięgają... Anna Tylec PureLan - działanie, wskazania, sposób użycia. Maść na brodawki piersiowe PureLan jest maścią przeznaczoną dla kobiet. Stosuje się ją w celu nawilżenia lub zapobiegnięcia wysychaniu brodawek piersiowych. Łagodzi podrażnienia i działa... Anna Krzpiet Maść kamforowa - skład, działanie, wskazania, przeciwwskazania, dawkowanie. Czym jest kamfora? Maść kamforową stosuje się jako środek przeciwbólowy, na bóle mięśni, stawów, reumatyczne. Działa rozgrzewająco i przeciwbólowo. Stosuje się ją nie tylko do... Anna Krzpiet Maści na stawy - rodzaje, składy, substancje czynne. Jaką maść na stawy wybrać? Na schorzenia stawów cierpią zazwyczaj osoby starsze, zaś powodem kłopotów ze stawami młodych ludzi jest zazwyczaj przeciążenie. Sprawdź jak wybrać odpowiednią... Anna Krzpiet Maść z heparyną - właściwości, wskazania, skutki uboczne Maści z heparyną działają przeciwzakrzepowo. Heparyna jest wytwarzana przez komórki tuczne w organizmie więc jest łatwo przyswajalna. Ma też właściwości... Anna Krzpiet Atopowe zapalenie skóry jest zapalną, przewlekłą, nawrotową chorobą skóry, zwykle o początku we wczesnym dzieciństwie, charakteryzująca się występowaniem typowych zmian – zaczerwienień, grudek, pęcherzyków, czasem sączących się ranek, które z czasem mogą zmieniać się w suchą, pogrubiałą skórę. Zmiany mogą pojawiać się na twarzy (także na owłosionej skórze głowy), płatkach usznych, dołach podkolanowych i łokciowych, a także po wewnętrznej stronie kończyn, na szyi, grzbietach rąk i stóp. Towarzyszy im nasilony świąd. Leczenie polega na odpowiedniej pielęgnacji skóry i miejscowym stosowaniu leków (glikokortykosteroidów, inhibitorów kalcyneuryny). Co to jest atopowe zapalenie skóry (AZS)? Skóra człowieka stanowi barierę zwykle skutecznie zapobiegającą wnikaniu do wnętrza organizmu zarazkom, alergenom oraz podrażniającym ją substancjom. U niektórych nadwrażliwych osób w wyniku kontaktu z uczulającymi alergenami dochodzi do stanu zapalnego skóry, co nazywamy wypryskiem atopowym (inaczej – atopowym zapaleniem skóry, dawniej także alergiczne zapalenie skóry, wyprysk alergiczny, świerzbiączka). Alergeny – np. wziewne czy pokarmowe – kontaktując się z komórkami obronnymi skóry (zwanymi komórkami Langerhansa), doprowadzają do rozwoju uczulenia przez pobudzenie komórek zwanych limfocytami. Również komórki skóry biorą udział w jej zapaleniu produkując różne substancje. Powtórny kontakt z takim alergenem powoduje powstanie zmian skórnych – zaczerwienienia, grudek a nawet małych ranek. Typowy jest silny świąd skóry zmuszający często chorego do stałego drapania się, co jeszcze bardziej uszkadza skórę. Charakterystyczna jest nadmierna suchość skóry. Atopowe zapalenie skóry – przyczyny Przyczyny i mechanizm powstaną atopowego zapalenia skóry (AZS) nie zostały całkowicie wyjaśnione. Uważa się, że pojawienie się choroby jest wynikiem interakcji między genami odpowiedzialnymi za wrodzoną podatność, środowiskiem osobniczym, czynnikami zakaźnymi, zaburzeniami funkcjonowania bariery skórnej i odpowiedzią immunologiczną (układu odpornościowego). Czynniki genetyczne prawdopodobnie odgrywają dużą rolę w patogenezie AZS, a dziedziczenie jest wielogenowe. Istnieje silny związek między atopią u rodziców (zwłaszcza AZS) a wystąpieniem i ciężkością wczesnego AZS u dzieci. W przypadku choroby atopowej u obojga rodziców ryzyko wystąpienia AZS u dziecka wynosi 80%, a kiedy choruje jedno z rodziców – około 40%. Dzieci chore na AZS należą natomiast do grupy dużego ryzyka wystąpienia astmy alergicznej i alergicznego nieżytu nosa. U >60% dzieci chorujących na AZS w pierwszych 3 latach życia w późniejszym wieku rozwinie się astma lub inna choroba związana z alergią. U większości chorych występuje nadwrażliwość na różne alergeny pokarmowe i wziewne, ale często trudno jest ustalić jednoznaczny związek pomiędzy narażeniem na domniemane alergeny i przebiegiem AZS. Częstość alergii pokarmowej u dzieci z AZS wynosi 3–50%. Do najczęstszych alergenów pokarmowych należą białka mleka krowiego, białko jaja kurzego, soja, pszenica, orzechy laskowe, orzeszki ziemne. Uczulenie na alergeny pokarmowe wpływa na ciężkość AZS w okresie niemowlęcym, jednak dieta eliminacyjna najczęściej nie powoduje ustąpienia objawów. Nadwrażliwość na alergeny wziewne występuje u 50–90% chorych na AZS. Ekspozycja (narażenie na wdychanie lub kontakt skóry) na roztocze, sierść zwierząt lub pyłki roślin może wywołać zaostrzenia AZS u dorosłych. Ponadto u chorych na AZS występują zaburzenia funkcjonowania bariery skórnej. Polegają one na uszkodzeniu cennych właściwości ochronnych skóry ( zaburzeniu działania białka zwanego filagryną, dzięki któremu mamy prawidłowo zbudowane komórki skóry). W wyniku zaburzeń nawodnienia skóry i rozluźnienia połączeń pomiędzy budującymi ją komórkami skóra nie stanowi już bariery dla drobnoustrojów, alergenów i innych czynników. Rola komórek Langerhansa w powstawaniu AZS Rolę w powstaniu AZS odgrywają także komórki Langerhansa, czyli komórki skóry, które w uproszczeniu odpowiadają za działanie mechanizmów odporności w skórze. Alegreny kontaktują się z komórkami Langerhansa i pobudzają limfocyty, co skutkuje rozwojem uczulenia. Również same komórki skóry biorą udział w rozwoju zapalenia produkując różne substancje. Ponadto istnieją czynniki nasilające AZS (zob. niżej). Jak często występuje atopowe zapalenie skóry? Atopowe zapalenie skóry należy do najczęstszych alergicznych chorób skóry: choruje 15–25% dzieci (w Polsce 4,7–9,2%) i 2–8% dorosłych. U 45% dzieci AZS zaczyna się w pierwszych 6 mies. życia, u 60% przed ukończeniem 1. roku życia, a u 90% przed ukończeniem 5. roku życia. Tylko u niespełna 17% dorosłych chorych na AZS objawy występują dopiero po okresie dojrzewania. Atopowe zapalenie skóry - objawy Fot. Atopowe zapalenie skóry (wyprysk atopowy) Podstawowym objawem, który odczuwa osoba chora na atopowe zapalenie skóry, jest świąd skóry zwykle nasilający się wieczorem i w nocy. W przebiegu choroby na skórze pojawiają się zmiany, które początkowo mają postać: zaczerwienień grudek pęcherzyków niekiedy sączących ranek. Z czasem (zwłaszcza u starszych dzieci czy dorosłych) skóra staje się pogrubiała, bardzo sucha, wyraźnie zaznaczają się jej naturalne bruzdy (np. na nadgarstkach skóra może przypominać korę drzewa). Wygląd i umiejscowienie zmian skórnych zależą od wieku i aktywności choroby, dlatego wyróżniono trzy postaci choroby: niemowlęcą, dziecięcą i dorosłych. Okres niemowlęcy (do 2. rż.): zmiany skórne zwykle pojawią się w około 3. miesiąca życia i mają charakter ostrego stanu zapalnego – sączące się grudki na zaczerwienionym podłożu (rumieniowym). Najczęściej lokalizują się na twarzy – zwłaszcza na policzkach i czole, płatkach usznych, wyprostnych (wewnętrznych) częściach kończyn oraz owłosionej skórze głowy. Włosy są zwykle cienkie, matowe i łamliwe. W okolicy pieluszkowej zazwyczaj nie występują zmiany. W ciężkich postaciach zmiany skórne mogą zajmować powierzchnię całego ciała, prowadząc do tzw. erytrodermii, czyli zajęcia przez chorobę 90% powierzchni skóry z zaczerwienieniem i złuszczaniem. Występuje świąd skóry, a w wyniku drapania powstają kolejne zmiany – tzw. przeczosy (ślady drapania), nadżerki i strupy. Okres dzieciństwa (2.–12. rż.): zmiany skórne są zwykle kontynuacją zmian występujących w okresie niemowlęcym, ale mogą się też pojawić po raz pierwszy. Typowe dla tego wieku są grudki i zaczerwienienia. Często na skórze widoczne są ślady drapania (tzw. przeczosy) i pogrubienie i ściemnienie naskórka, ze wzmożonymi bruzdami (skóra wygląda jak kora drzewa). Zmiany skórne najczęściej lokalizują się symetrycznie w dołach podkolanowych i łokciowych (pod kolanami, po wewnętrznej stronie łokci) i w okolicach nadgarstków, na grzbietach rąk i stóp oraz na skórze szyi i twarzy (najczęściej wokół powiek i ust, rzadziej na policzkach). Może im towarzyszyć ostry stan zapalny (zaczerwienienie, ocieplenie, świąd), z sączeniem, nadżerkami, strupami i zakażeniem bakteryjnym. Niekiedy występuje także złuszczanie naskórka i pęknięcia skóry opuszek palców rąk i podeszew. Dominującymi objawami w tym okresie są wyraźna suchość skóry i świąd. Okres młodzieńczy (>12 lat): zmiany skórne są symetryczne i zajmują najczęściej twarz (powieki, czoło, okolica ust), szyję, górną część klatki piersiowej, doły łokciowe i podkolanowe oraz grzbietowe powierzchnie rąk i stóp. W obrazie klinicznym dominują zmiany wypryskowe z silną tendencją do tworzenia pogrubiałej i wysuszonej skóry. Typowa dla tego okresu jest suchość skóry oraz silny świąd, którego konsekwencją są ślady po drapaniu (przeczosy), nadżerki i strupy. U chorych na atopowe zapalenie skóry mogą występować nawracające zakażenia bakteryjne, wirusowe i grzybicze. Może też występować powiększenie węzłów chłonnych związane ze zmianami skórnymi. U wielu chorych atopowe zapalenie skóry nie przebiega klasycznie. U niektórych chorych atopowe zapalenie skóry może utrudniać widzenie z powodu zmian zapalnych powiek i struktur budujących oczy. Co robić w razie wystąpienia objawów atopowego zapalenia skóry? W razie nasilonego świądu skóry pomóc może tabletka leku przeciwhistaminowego (niektóre dostępne są bez recepty) czy okłady z gazy nasączonej wodą. W celu ustalenia dalszego leczenia pacjent powinien zgłosić się do lekarza – najlepiej specjalisty dermatologa lub alergologa. Jak lekarz ustala diagnozę atopowego zapalenia skóry? Lekarz rozpoznaje atopowe zapalenie skóry na podstawie stwierdzenia typowych zmian skórnych (ich umiejscowienie może zależeć od wieku), świądu i suchości skóry. U chorego (lub u członków jego rodziny) często stwierdza się alergię. Niekiedy jednak łatwo o pomyłkę – atopowe zapalenie skóry mylone jest zwłaszcza z wypryskiem kontaktowym. Istnieją także inne typy wyprysków (zapaleń skóry) – np. łojotokowe (związane z zaburzeniami wydzielania łoju) czy tzw. potnicowe (na stopach i dłoniach chorego pojawiają się liczne drobne pęcherzyki, a skóra silnie swędzi). W grzybicy skóra może być także zaczerwieniona, pokryta łuszczącymi się „blaszkami”, swędzieć. Inną chorobą, w której też dochodzi do pojawiania się łuszczących się blaszek na skórze, jest łuszczyca. Czasem zmiany skórne podobne do AZS mogą pojawić się jako skutek niepożądany stosowania niektórych leków. U małych dzieci podobne zmiany może wywoływać świerzb – zakaźna choroba skóry wywołana pasożytami drążącymi kanaliki pod skórą, a u dorosłych rzadkie choroby skóry (w tym nowotworowe czy wrodzone zaburzenia odporności). Lekarz może skierować pacjenta na badania dodatkowe, takie jak badania krwi, gdzie podczas zaostrzenia zmian może wystąpić eozynofilia, czyli zwiększony odsetek eozynofilów (granulocytów kwasochłonnych), a także zwiększone stężenie immunoglobuliny E (IgE), które występuje u większości chorych. Jeśli podejrzewa się, że zmiany skórne wywołuje kontakt z jakimś alergenem, można przeprowadzić testy skórne z alergenami wziewnymi czy pokarmowymi. Jeśli lekarz ma wątpliwości co do rozpoznania, może pobrać biopsję skóry – czyli wyciąć kilkumilimetrowy jej wycinek i zbadać pod mikroskopem. Badanie to jest pomocne zwłaszcza u dorosłych w celu wykluczenia innych chorób. Sposoby leczenia atopowego zapalenia skóry (AZS) Ze względu na to, że AZS jest nawrotową i przewlekłą chorobą, głównym celem leczenia jest poprawa jakości życia chorego. U znacznej części osób zadowalającą poprawę zmian skórnych można uzyskać w ciągu około 3 tyg. Leczenie wymaga dyscypliny i systematyczności. Cierpliwość i staranność jest podstawą sukcesu. Podstawowe leczenie atopowego zapalenia skóry (AZS) obejmuje optymalną pielęgnację skóry poprzez stosowanie emolientów i nawilżanie skóry, rozpoznawanie i unikanie czynników (kontaktowych, pokarmowych, wziewnych) wywołujących lub nasilających zmiany chorobowe. Kolejne etapy leczenia to – w zależności od nasilenia AZS – stosowanie leków o działaniu miejscowym lub ogólnoustrojowych. Chorzy ze zmianami obejmującymi dużą powierzchnię skóry mogą wymagać hospitalizacji. Zalecenia ogólne leczenia obejmują: Odpowiednie podejście do choroby. Należy zdać sobie sprawę z tego, że AZS jest chorobą przewlekłą, nawrotową i leczenie ma na celu głównie ustąpienie lub złagodzenie objawów, a nie wyleczenie. Należy ustalić z lekarzem prowadzącym, w jaki sposób można unikać czynników nasilających objawy oraz w jaki sposób najlepiej nawilżać skórę oraz stosować leki miejscowo. Unikanie czynników nasilających. czynniki drażniące wysuszenie skóry – unikać zbyt częstego i długiego mycia rąk lub kąpieli, kąpać się w wodzie o temperaturze 27–30°C (najlepiej <5 min) i natychmiast nakładać na skórę środki nawilżające, unikać szorstkich ręczników i osuszać skórę bez pocierania, przy wykonywaniu prac domowych chronić dłonie rękawicami drapanie się – swędzącą skórę można uciskać lub klepać, u dzieci starannie obcinać paznokcie mydła i detergenty – nie należy używać środków zasadowych; należy stosować do mycia środki nawilżające skórę. Mydło można zastąpić syntetycznymi detergentami w postaci płynnej, których pH jest zbliżone do naturalnego (4,7–5,6 lub określane jako łagodnie kwaśne). inne środki chemiczne – nowe ubrania prać przed włożeniem, aby zmniejszyć narażenie na formaldehyd i inne substancje chemiczne; ubrania prać z użyciem płynnych detergentów (a nie proszku) i dodatkowo je płukać oraz unikać stosowania środków zmiękczających tkaniny ubrania obcisłe i z twardych materiałów – nosić luźne ubrania, tylko z czystej bawełny czynniki środowiskowe unikać ekstremalnych temperatur i zbyt wilgotnego albo suchego powietrza – należy nie dopuszczać do intensywnego pocenia się (przegrzewania), przebywać w chłodnym otoczeniu, a w zimie nawilżać powietrze w pomieszczeniach chorzy zwykle dobrze tolerują pływanie, ale powinni się myć natychmiast po wyjściu z basenu, aby usunąć drażniące związki stosowane do odkażania wody, następnie konieczne jest delikatne osuszenie skóry i nałożenie emolientu unikać dymu tytoniowego, ostrych zapachów (np. w kuchni), kontaktu ze zwierzętami alergeny – nie jest jasne, czy metody zmniejszania narażenia na roztocze kurzu domowego są skuteczne, niemniej zaleca się je przy potwierdzeniu alergii, ponieważ u niektórych chorych mogą zmniejszyć nasilenie objawów AZS stres emocjonalny – dane dotyczące skuteczności technik relaksacyjnych, hipnozy i biologicznego sprzężenia zwrotnego w leczeniu AZS, zwłaszcza u chorych z nawykowym drapaniem się, są zachęcające dieta – dietę eliminacyjną powinno się stosować tylko w przypadkach potwierdzonej alergii pokarmowej. Nie ma natomiast danych wskazujących na to, że inne ograniczenia w diecie mają znaczenie w leczeniu AZS. Leczenie miejscowe (na skórę) obejmuje stosowanie: glikokortykosteroidów – są to podstawowe leki stosowane w leczeniu atopowego zapalenia skóry. Istnieją różne ich postaci – np. płyny, żele, kremy, maści oraz roztwory i pianki, które stosuje się na skórę owłosioną. Nieumiejętne stosowanie glikokortykosteroidów miejscowych może doprowadzić do rozszerzenia naczyń czy zaniku skóry – dlatego o dawkowaniu tych leków decyduje lekarz. Nie wszystkie glikokortykosteroidy mają tę samą siłę działania, która zależy nie tylko od rodzaju leku i jego stężenia, ale także od zastosowanego podłoża (np. pianka, roztwór, żel, krem lub maść). Dlatego też należy ściśle przestrzegać zaleceń lekarza i nie modyfikować samodzielnie sposobu leczenia (np. niektóre glikokortykosteroidy nie mogą być stosowane na skórę twarzy). Leczenie zazwyczaj prowadzi się albo metodą ciągłą – zaczynając od silniejszego leku i zmieniając go na łagodniejszy w miarę ustępowania objawów lub metodą przerywaną – stosuje się silny lek np. co drugi dzień, stopniowo wydłużając odstępy. inhibitorów kalcyneuryny stosowanych miejscowo – pimekrolimusu i takrolimusu. Leki te są bezpieczną alternatywą glikokortykosteroidów w przypadku zmian występujących w miejscach „wrażliwych” – w obrębie skóry twarzy, szyi, okolic zgięciowych i płciowych, występują w postaci maści i kremu. Najczęstszymi objawami niepożądanymi miejscowego stosowania inhibitorów kalcyneuryny są przejściowe pieczenie, zaczerwienienie i świąd skóry. Podczas ich stosowania zaleca się skuteczną ochronę przed promieniami UV. nawilżanie skóry. Stosowanie środków nawilżających skórę (emolientów) jest postępowaniem standardowym, przydatnym zarówno w profilaktyce, jak i w leczeniu podtrzymującym. Emolienty należy stosować nieprzerwanie, nawet jeśli na skórze nie ma zmian zapalnych. Systematyczność jest bardzo ważna. Emolienty są dostępne są w różnych formach ( krem, maść, lotion, olejek, emulsja, żel, roztwór micelarny). Wybór postaci emolientu zależy od wielu czynników, okolicy ciała, wieku i preferencji pacjenta. Emolienty zaczynają działać w ciągu od 30 minut do 1 godziny po aplikacji i utrzymuje się do 4–6 godzin – z tego powodu powinno się je stosować co najmniej 2 × dziennie (optymalnie 3–4 × dz.). Środki nawilżające należy nakładać natychmiast (do paru minut) po kąpieli trwającej 5 minut. Taka pielęgnacja skóry poprawia funkcje bariery skórnej (“uszczelnia”), zmniejsza świąd, suchość i stan zapalny skóry, ogranicza ryzyko zakażenia skóry, hamuje wnikanie alergenów do skóry, ogranicza stosowanie miejscowych leków przeciwzapalnych, wydłuża okresy remisji (bez objawów) choroby. Dodanie mentolu, polidokanolu lub glicerolu dodatkowo łagodzi świąd skóry. U chorych z bardzo suchą skórą mogą być przydatne środki nawilżające na podłożu hydrofilowym, np. zawierające 5% mocznika. Emolienty zawierające kwas salicylowy są natomiast skuteczne w leczeniu przewlekłych zmian z nadmiernym rogowaceniem. wilgotne opatrunki zaostrzeniach AZS czasami korzystne jest stosowanie wilgotnej warstwy gazy pokrytej ściągaczem elastycznym na nałożone na skórę emolienty ze środkiem antyseptycznymi lub glikokortykosteroidem miejscowym. Jest to szczególnie korzystne w przypadku ciężkich i nawracających zaostrzeń AZS, z towarzyszącym silnym świądem, bez odpowiedzi na stosowane leczenie. Po nałożeniu na skórę emolientu i/lub glikokortykosteroidu (tylko u starszych dzieci i dorosłych) nakrywa się ją wilgotną gazą lub bandażem, na który nakłada się suchą opaskę lub specjalistyczną odzież dla chorych na AZS. Terapię zwykle prowadzi się przez 3–14 dni. miejscowe leki przeciwdrobnoustrojowe w przypadku zakażenia skóry (bakteryjnego, grzybiczego). Do miejscowych antyseptyków stosowanych w AZS należą triklosan, chlorheksydyna i fiolet krystaliczny (0,3%). W łagodnych i ograniczonych bakteryjnych zakażeniach skóry zwykle stosuje się leczenie miejscowe erytromycyną, mupirocyną lub kwasem fusydowym. Istnieją dane wskazujące na to, że dodawanie do kąpieli podchlorynu zmniejsza liczbę bakterii na skórze i może łagodzić przebieg AZS. U części osób wymagane jest zastosowanie także leczenia doustnie (ogólnego). W przypadku zakażeń bakteryjnych lekarz może zalecić antybiotyki doustnie, dotyczy to leczenia zakażeń wywołanych gronkowcem złocistym (powoduje ropne krostki z wydzieliną o barwie miodu). Zakażenie wirusem opryszczki w postaci wyprysku herpetycznego (przejawia się wysiewem drobnych grudek i pęcherzyków, czasem z obecnością krwi) wymaga pilnego leczenia lekami przeciwwirusowymi (acyklowirem lub walacyklowirem). Czasem konieczne jest stosowanie glikokortykosteroidów doustnie przez krótki czas. U osób z bardzo nasilonymi objawami AZS lub ze współistniejącym alergicznym nieżytem nosa i zapaleniem spojówek korzystne może być stosowanie leków przeciwhistaminowych. Przy ciężkim przebiegu atopowego zapalenia skóry lekarz może zalecić także inne, silnie działające leki, takie jak cyklosporyna, antymetabolity (azatiopryna, metotreksat, mykofenolan mofetylu) lub leki biologiczne (dupilumab). Uzupełniającą metodę leczenia u dorosłych chorych na AZS (i u dzieci powyżej 12. rż.) stanowi fototerapia, czyli leczenie światłem. Stosuje się następujące formy fototerapii: szerokopasmowe UVB (280–320 nm); wąskopasmowe UVB (311–313 nm) UVA i UVB (280–400 nm) i UVA1 (340–400 nm); PUVA (psoralen + UVA); balneo-PUVA. Lekarz dobiera rodzaj i czas trwania leczenia do sytuacji konkretnego pacjenta. Fototerapia ma zastosowanie przede wszystkim do przewlekłych zmian, w których występuje świąt i szorstka, pogrubiała skóra. Nie zaleca się stosowania fototerapii w domu (np. lamp kwarcowych) lub w solarium ze względu na niebezpieczeństwo nadmiernej ekspozycji na promieniowanie ultrafioletowe. Najczęstsze objawy niepożądane podczas leczenia to zaczerwienienie i przebarwienie skóry oraz świąd, a odległe – przedwczesne starzenie się skóry i zwiększone ryzyko rozwoju nowotworów skóry. Czy możliwe jest całkowite wyleczenie atopowego zapalenia skóry (AZS)? Przebiegu atopowego zapalenia skóry nie można przewidzieć. U 40–60% dzieci objawy zanikają przed 5. rokiem życia, a u 60–90% do 15. roku życia. W wieku młodzieńczym objawy ustępują u około 20% chorych, a u około 60% są znacznie łagodniejsze, chociaż u ponad połowy pacjentów wyprysk może nawrócić (zwłaszcza wyprysk rąk u osób, których codzienne czynności lub zawód wymagają częstego ich moczenia). U około 50% dzieci z wypryskiem rozwija się później alergiczny nieżyt nosa lub astma. Co trzeba robić po zakończeniu leczenia atopowego zapalenia skóry (AZS)? Określenie czynników powodujących nawroty zmian skórnych w wyprysku atopowym nie zawsze jest możliwe. Nawet jeśli wykaże się, że niektóre alergeny pokarmowe, kontaktowe czy wziewne są przyczyną dolegliwości, ich unikanie nie gwarantuje całkowitego ustąpienia dolegliwości. Dzieje się tak, ponieważ także inne czynniki zaostrzają stan zapalny skórny. Czynniki nasilające AZS: warunki klimatyczne, np. nagłe zmiany temperatury otoczenia, mała wilgotność powietrza (zwłaszcza w zimie), pokarmy, np. mleko krowie, jaja kurze, orzeszki ziemne, ryby, soja, pieczywo pszenne, cytrusy, narażenie na alergeny wziewne, np. roztocze, pyłki roślin, alergeny zwierząt, zarodniki pleśni, kontakt z czynnikami drażniącymi, np. wełną, środkami czystości, kosmetykami, niektórymi mydłami i detergentami, alergia kontaktowa, np. na wełnę owczą, lanolinę, leki stosowane miejscowo, zakażenie skóry, zwłaszcza gronkowcem złocistym stres emocjonalny, zanieczyszczenie chemiczne środowiska. Nawet w okresach, kiedy na skórze nie ma zmian chorobowych trzeba o nią dbać i pielęgnować specjalnymi środkami natłuszczającymi. Trzeba pamiętać, że nawet składniki leków stosowanych na skórę w leczeniu wyprysku alergicznego też z czasem mogą uczulić niektórych chorych (dotyczy to np. lanoliny, a nawet glikokortykosteroidów). Podejrzane jest niecofanie się zmian mimo miejscowego leczenia. Lepiej nie eksperymentować z wciąż nowymi kosmetykami pełnymi nowych alergenów, substancji zapachowych, barwników. Sygnałem ostrzegawczym, że mogą uczulać, jest pieczenie czy uczucie świądu skóry po ich zastosowaniu. Niekiedy pomaga zastosowanie specjalnej diety (pozbawionej np. marynat, alkoholu, przypraw, konserwantów, barwników). Niektóre materiały, takie jak wełna owcza, mogą pogarszać zmiany skórne. Powinno się nosić przewiewne ubranie (pocenie się skóry sprzyja ucieczce z niej wody) z naturalnych materiałów, np. bawełny. Chory z wypryskiem atopowym wymaga opieki z reguły nie tylko alergologa, ale i dermatologa. W razie rozpoznania którejś z chorób z kręgu alergii powinien regularnie kontrolować się i stosować do zaleceń lekarskich. Dotyczy to zwłaszcza astmy, na którą choruje połowa dzieci z wypryskiem atopowym. Częsty jest także alergiczny nieżyt nosa. Co robić, aby uniknąć zachorowania na atopowe zapalenie skóry? Nie ustalono, jakie środki pozwalają na uniknięcie zachorowania na atopowe zapalenie skóry, niemniej jego objawy dość skutecznie zmniejszają u większości chorych wymienione powyżej leki, właściwa pielęgnacja skóry oraz unikanie znanych, powodujących zmiany skórne czynników. Nawet w okresie wolnym od choroby warto dbać o prawidłowe nawilżenie i natłuszczenie skóry, tak jak to opisano powyżej. Zapamiętaj Atopowe zapalenie skóry to najczęstsza choroba alergiczna skóry. Atopowe zapalenie skóry jest przewlekłym, nawrotowym, zapalnym schorzeniem skóry. Cechą charakterystyczną AZS jest silny i uporczywy świąd, suchość skóry oraz typowa lokalizacja zmian wypryskowych. Podstawą leczenia atopowego zapalenia skóry są miejscowe leki hamujące stan zapalny (glikokortykosteroidy i inhibitory kalcyneuryny), właściwa pielęgnacja skóry i unikanie czynników drażniących skórę. Do najpoważniejszych powikłań atopowego zapalenia skóry należą rozległe infekcje skóry gronkowcem złocistym oraz wirusem opryszczki zwykłej.

atopowe zapalenie skóry maść sterydowa